کد مطلب:21273 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

مدتي است كه ظرافت ولطافت دروني خودراازدست داده،احساس قساوت قلب مي كنم،حتي درموقع دعا اشكم جاري نمي شود ودلم اوج نمي گيردلطفا راهنمايي كنيد؟

نوشته بوديد مدتي است لطافت ظرافت و رقت قلب شما كم شده و احساس مي كنيد قسي القلب شده ايد اين حالت گاهي در اثر قرار گرفتن در فضاي علمي دانشگاهي و برخوردهاي بيشتر عقلاني تا احساسي با مسائل و موضوعات علمي پديد مي آيد و بافت مسأله علمي به مااجازه نمي دهد كه از عامل احساسات خويش بهره مند شويم. در اين حالت استفاده از عقل نظري به اوج خود مي رسد و مجال كمتري براي عاطفه باقي مي گذارد. اما از آن جا كه خزانه عاطفه نيز براي خود محملي مي طلبد بعد از مدتي (علي الخصوص براي شما كه قبلا اين حالت را داشته ايد) بازگشت مي كند و اين بازگشت عاطفه و رقت قلب با يك عقلانيت خاص خودش همراه است. بنابراين اصلا نبايد نگران باشيد فقط سعي كنيد حوزه هاي عاطفه و احساسات را با مسائل علمي خلط نكنيد و براي هر يك حسابي جداگانه باز كنيد. نكته ديگر آن است كه شما در ابتداي سنيني قرار گرفته ايد كه در برخورد با امور اجتماعي و مردم از اين به بعد نمي توانيد صرفا احساسي باشيد و به دليل اقتضاي سني عقل مي خواهد جايگاه خود را پيدا كند و جولان بدهد و عاطفه شما گاهي مانع مي شود. پيشنهاد مي كنيم اجازه دهيد عقل كار خودش را انجام دهد فقط شما جايگاهي ويژه براي ابراز احساسات خود پيدا كنيد؛ مثلا مي توانيد قطعه شعري از حافظ زمزمه كنيد بخصوص در تنهايي يا به صورت فرادا(و نه جمعي)حدود 5 تا 10 دقيقه شب جمعه بعد از نماز عشا بعضي عبارات (به نظر شما دلپسند) دعاي كميل را بخوانيد. تنهايي در اين صورت معنادار مي شود و ديگر ديوي نخواهد بود كه شما را برنجاند و رفته رفته رقت قلب پيدا خواهيد كرد.